Gaye Keskin
Fuminori Nakamura’nın Kenzaburo Oe Ödüllü kitabı ‘Hırsız’, 2017 yılında Doğan Kitap’tan çıktı. Japonca orijinal, ancak Mehmet Gürsel tarafından İngilizce çevirisinden.
‘Hırsız’da Nakamura, Tokyo sokaklarında ve çoğunlukla tren istasyonlarında yankesici olarak geçirdiği hayatının rutininde, geçmişe kısa bir geçişten sonra bizi ana karakter Nişimura ile tanıştırıyor. Nişimura’nın yankesicilik hüneri şimdi bizi birinci sahnede hızlı tempolu bir maceraya davet ediyor. Zaman zaman Nişimura’nın geçmişine ve geleceğine dair gizem perdesini aralayan Nakamura, zihnimizde belirsiz görüntüler yerleştirmeye ve gerilimi dinamik tutmaya özen gösteriyor.
Şair Bertolt Brecht “Banka soymak, banka açmaktan daha büyük bir suç değildir.”Söze ve kadere dayalı ideolojisiyle Nakamura, ‘Hırsız’da manevi bir bataklık yaratır.
TOKYO CADDESİ, KULE VE NIHIMURA
Kitap boyunca ana karakter Nişimura’nın adını yalnızca bir kez kullanan Fuminori Nakamura, yankesiciliğin başlangıcı, gelişimi ve devam etmesiyle ilgili heyecan verici detayları bize aktarırken, Nişimura’nın ailesine dair herhangi bir kavrama yer vermiyor. Bu bağımsızlığın zıt sonuçları, kitap bağlamında hikayenin gövdesini oluşturur ve Nişimura’yı karanlık dünyaya, yani Kizaki’ye götürür.
Nişimura, Kizaki ile yolu tekrar kesişmeden önce ilk kez yankesici olduğunu anlatırken, depresyonu, korkuyu ve bilinmezliği aşmanın bir yolu olarak karşısına sivri ucu göğe uzanan kuleyi gördüğünü anlatır. Bu noktada Nişimura, Japonya’nın savaştan sonra büyük bir ekonomik güç olarak yükselişini simgeleyen Tokyo Kulesi’ni farklı bir anlatımla bir kurtarıcı ya da bir veli olarak içselleştiriyor.
Hırsızlık sonrası parmaklarındaki uyuşmayı ve bu uyuşukluktan kurtulma çabasını ahlaki kötülüğüne bağlayan Nişimura, yaptığı işin bir modifikasyonu olarak parmaklarının yankesiciliğe uygun hale geldiğini düşünür.
Tüm bu bağlamların dışında, Nişimura çaldığı ilk anları hatırlıyor ve şu cümlelerle yaptığı şeyin gerçekten ahlaki açıdan yanlış olup olmadığını merak etmemizi sağlıyor: “Yine de yaptığım şeyde bir sakınca görmüyordum, kendimi suçlu hissetmiyordum. Büyüyordum, vücudumun daha fazla yiyeceğe ihtiyacı vardı ve bir şeyi alıp yemenin nesi yanlış olduğunu anlayamıyordum. . Kuralları başkaları kendileri icat etmişti.”
Hırsız, Fuminori Nakamura, Çeviren: Mehmet Gürsel, Doğan Kitap, 2017.NIHIMURA’NIN İZLENİMCİLİĞİ
Kitabın ilk sahnesinde profesyonel bir yankesici olan Nişimura, çevresindeki en güçlü kişiyi nasıl tespit ettiğini ve büyük maharetiyle cüzdanını nasıl çaldığını anlatıyor. Hızla ikinci bir soygun gerçekleştiren Nişimura, içinde ne olduğuna bakmak için mağazaya girer ve çaldığını hatırlamadığı başka bir cüzdanla karşılaşır. Fuminori Nakamura’nın merak tohumlarını ektiği ve olacaklara dair sinyal verdiği bu bölüm, ilk anda Nişimura’nın unutkanlığını düşündürse de hikayenin ideolojisinde yatan kader manipülasyonuna güçlü göndermeler içeriyor. . Kitapta daha sonraki bir sahnede Nişimura’nın köpekli kadına bakarken fısıldadığı şu cümleler bu tekinsizliğin niteliğini artırıyor: “Tombul köpeği telefon direğine hararetle burnunu çekerken genç kadının gözü hala bendeydi. Ona baktım ve köpeğine bir şeyler söyleyip uzaklaştı. Hava karanlıktı, belki genç kadın bir şeye bakıyordu. arkamda ben değil.”
Nişimura’nın geçmişinde kalan ve onun için büyük önem taşıyan Ishikawa ve Saeko, tetikleyici anlarda zihninde var olur ve Nişimura geçmişin kabuklarını yavaş yavaş sıyırırken, Saeko’ya olan aşkı ve Ishikawa’nın mutlak talihine yaptığı yolculuk gelir. ışığa Öyle ki, amacı sadece zenginleri soymak olan Nişimura, Saeko’nun acısıyla baş etmek zorunda kaldığı, güçlü fakirden ayrım gözetmeden yankesicilik yaptığı bir kriz anından bahsediyor. Nişimura için çalmanın nesnel anlamı bu bölümde netleşiyor.
Ishikawa ve Saeko’nun hayalleriyle yaşayan Nişimura’nın yalnızlığı, bir bakkal alışverişi sırasında sistemin çarklarına savrulan seks görevlisi hanım ve küçük oğlu tarafından kesintiye uğrar. Nişimura’nın yankesici olan küçük çocuğa karşı kaçamak ilgisi, geleceğini kendisininkinden farklı bir tarafa çekme çabası ve direnişi, hikâyenin alt metnindeki bağlılık imgesinin zayıflamasına dayanmaktadır.
Nishimura’nın çocuğa karşı gösterdiği tüm uygun niyetlere rağmen, seks personeli annesiyle değiş tokuşunun önüne geçemez. İşte bu noktada Fuminori Nakamura, çarkların dönmeye devam ettiğini ve herkesin buna katkıda bulunduğunu bizlere ustaca aktarıyor. Hikâyenin bu bölümünde tanrısal bir gömlek giyen Kizaki, yıllar sonra Nişimura’nın hayatına yeniden girer ve Nişimura’nın tüm iplerini eline alır. Yazar, Kizaki’nin şu cümleleriyle bizi toplumdaki etik bedelleri sorgulamaya itiyor: “Kaderin bu… Kader, güçlü ile zayıf arasındaki ilişki gibidir, sence de öyle değil mi? Dine bak… Mesela Yehova’ya tapan İsrailoğulları… Ondan neden korkuyorlardı? Tanrılar güçlüydü, değil mi? ? Tanrılara inanan herkes, bir dereceye kadar onlardan korkar. Tanrıların bu kadar güçlü olmasının nedeni budur.”
Kizaki, Nişimura’nın yıllar önce bağımsızlığı nedeniyle tercih ettiği bağımlılığından bu kez küçük çocukla yararlanır ve ondan üç şey ister. Başkalarını koruma kavramıyla muhtemelen hayatında ilk kez tanışan Nişimura, hayatını Kizaki’nin ellerine teslim eder ve eşyalarını çalınmaya bırakır. İşte bu noktada Fuminori Nakamura bize gerçek hırsızın kim olduğunu gösteriyor ve ne olursa olsun istediğini elde etmekten çekinmeyecek.
MANİPÜLASYONUN GÜCÜ
‘Hırsız’da ataerkil sistemdeki güç ve zayıflık, tanrı ve insan kavramlarını tartışır, sistemin her şeye rağmen işlemeye devam ettiğini, kendisine gösterilen direnişin Ishikawa’dan miras kalan kontrol edilebilirlik, mutlaklık içinde sonuçsuz kaldığını belirtir. Nişimura ve küçük çocuğa. Fuminori Nakamura’nın kaderini anlatıyor. Arka planda devam eden Tokyo kargaşasını, alt ve üst orta arasındaki statü farklarını, kadere direnen ve başka yol arayan insanların tereddütlü çabalarını gösteren Nakamura, manipülasyonun gücünü ve küçük insanların elinde nelere dönüşebileceğini gösteriyor. büyük insanların.
Kitabın son cümlesi, “Kan parası bir an için güneş ışınlarını engelledi, yolundan sapmayı umarcasına havada gizemli bir şekilde parıldadı.”ve Nakamura, ana karakter Nişimura’nın sonunu bilinmez bırakırken, hırsızlık yaparken yakalanıp küçük düşürüldüğü ilk anda söylediği şu cümlelere boyun eğiyor ve bizi gördüklerimize başka bir pencereden bakmaya davet ediyor: “Işığın gözünüze girmesini engelleyemiyorsanız, yapılacak en iyi şey ters yöne gitmektir.”
